Numer 4/2020

Dowierzchołkowe przesunięcie płata w celu wyeliminowania kieszeni w ramach leczenia zapalenia przyzębia
Benjamin Ehmke, Almir Kashta, Martin Sachs

Dowierzchołkowe przesunięcie płata to sprawdzona metoda resekcyjna, pozwalająca efektywnie zmniejszać kieszenie o głębokości ≥ 6 mm, przetrwałe pomimo prawidłowo przeprowadzonego niechirurgicznego leczenia zapalenia przyzębia. Do głównych wskazań takich zabiegów należy uogólniona pozioma utrata przyczepu w odcinku zębów bocznych. Dzięki śródzabiegowej osteoplastyce można niwelować także płaskie ubytki śródkostne. W artykule omówiono modyfikacje tej techniki, takie jak płat podniebienny, fibre retention technique i preparacja części płata w celu poszerzenia dziąsła. Wyeliminowanie głębokości sondowania ≥ 6 mm ułatwia dostęp do zmienionych patologicznie powierzchni zębów i korzystnie wpływa na skuteczność domowej higieny i podtrzymującego leczenia zapalenia przyzębia. W artykule opisano krok po kroku postępowanie kliniczne i technikę niezależnego ciągłego szwu podwieszonego. 

Leczenie resekcyjne po złamaniu korony i korzenia: krytyczna analiza możliwości oraz opcji leczenia
Stefan Fickl, Eva Wirsching, Ralf Krug

Złamania korony i korzenia wymagają złożonego leczenia. W większości przypadków istnieją dwie opcje: zachowanie zęba lub jego ekstrakcja. Tradycyjne koncepcje protetyczne, takie jak mocowanie złamanego fragmentu, stawiają lekarzy przed problemem, jaką ilość zdrowych tkanek twardych i miękkich należy znieść, aby uzyskać dojście oraz zachować ząb. Podjęcie tej decyzji nie jest łatwe, ponieważ prognoza dla takich zębów jest z reguły ograniczona. Alternatywą jest tutaj ekstruzja chirurgiczna i wykonanie nowego uzupełnienia protetycznego. Jednakże należy przyjąć, że prognoza długoczasowa dla takiego zęba również jest ograniczona. Ekstrakcja i wykonanie uzupełnienia protetycznego to zabiegi inwazyjne, ale w każdym przypadku należy je rozważyć.

Leczenie resekcyjne peri-implantitis
Jörg Meyle

Implanty stanowią obecnie integralną część leczenia stomatologicznego. Wzrost popularności tej metody leczenia sprawia, że coraz większe znaczenie zyskują opieka i leczenie wspomagające. U pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka mogą pojawiać się stany zapalne tkanek okołowszczepowych, a ich diagnostyka i leczenie stanowi dla lekarza duże wyzwanie, ponieważ poszczególne opcje terapeutyczne pozwalają uzyskać tylko ograniczony sukces. Istotne znaczenie mają metody resekcyjne, które wprawdzie charakteryzują się pewnymi ograniczeniami estetycznymi, pozwalają jednak uzyskać przewidywalny wynik leczenia i stworzyć warunki dla długoczasowego zachowania implantu. W dalszej części artykułu przedstawiono i przeanalizowano na podstawie konkretnych przykładów różne metody leczenia.

Nie takie straszne te braki! Szanse i możliwości zaopatrzenia braków międzyzębowych
René Düringer, Stefan Wolfart

Coraz częściej pacjenci szukają w różny sposób informacji na temat przebiegu leczenia. Na przykład, również w przypadku braków międzyzębowych chcą uniknąć opracowania zębów i tym samym znacznej utraty zdrowych tkanek twardych zęba, co jest zgodne z podstawową zasadą stomatologii: Primum nil nocere. W wielu przypadkach istnieją różne opcje leczenia, które pozwalają przywrócić pacjentowi naturalny uśmiech. W zaprezentowanym przypadku opisano adhezyjne i implantologiczno-protetyczne możliwości zamykania braków oraz zalety wymuszonej ekstruzji wraz z ponowną implantacją plastrów zębiny. Opisano także przyczyny problemów w przypadku poszczególnych uzupełnień oraz możliwości ich rozwiązywania.

Strategiczne zwiększenie liczby filarów w przypadku ruchomego uzupełnienia protetycznego: jakie elementy retencyjne można zastosować w takich sytuacjach?
Jeremias Hey, Ramona Schweyen

Połączenie zębów naturalnych oraz implantów wprowadzonych w strategicznych miejscach w celu podparcia
i zakotwiczenia ruchomych uzupełnień protetycznych stanowią w wielu przypadkach wskazaną metodę leczenia. Planowanie rekonstrukcji hybrydowych opiera się na podobnych zasadach i może obejmować modyfikację dotychczasowego uzupełnienia, jak również wykonanie nowej rekonstrukcji. Aby rekonstrukcja mogła spełniać swoją funkcję przez jak najdłuższy czas, wybór elementów łączących powinien uwzględniać liczbę filarów, odległości pomiędzy nimi oraz ewentualne ramiona dźwigni. W artykule przedstawiono możliwe postępowanie w ramach planowania i realizacji takiego leczenia.

Zero Bone Loss (fragment książki)
Tomas Linkievičius