Wydanie 3/2020

w numerze m.i.

  • Kwas hialuronowy stosowany w regeneracji tkanek przyzębia i kości
  • Wskazania do jednoczasowej implantacji i augmentacji kości z użyciem techniki allogennego pierścienia kostnego
  • Ocena ryzyka perforacji zatoki szczękowej podczas augmentacji z dostępu od ściany bocznej zatoki (lateral wall technique)
  • Dziesiąte urodziny techniki socket shield: protokół krok po kroku w przypadku częściowej ekstrakcji
  • Postępowanie w przypadku powikłań związanych z techniką socket shield po 6 latach funkcjonowania
  • Rekonstrukcja brodawek przy implancie w przypadku niepowodzenia estetycznego implantacji
  • Interdyscyplinarne leczenie zębiaka złożonego

167 Kwas hialuronowy stosowany w regeneracji tkanek przyzębia i kości
Anton Friedmann, Werner Götz

Kwas hialuronowy (HA) spełnia jednocześnie kilka istotnych kryteriów pozwalających na znaczną poprawę sukcesu regeneracyjnego leczenia złożonych ubytków. Kwas hialuronowy wspomaga uzyskanie czystego, pozbawionego toksyn obszaru rany, poprawia stabilizację rany, przyspiesza proces gojenia i wspomaga procesy komórkowe w ramach regeneracji przyzębia oraz kości. Opracowano dwie metody: guided tissue regeneration (GTR) i guided bone regeneration (GBR) pozwalające na regeneracyjne leczenie ubytków przyzębia i wyrostka zębodołowego. Wraz ze wzrostem stopnia złożoności ubytku pojawiają się często niespójne wyniki badań, co jest istotnym spektrum wskazań dla zastosowania kwasu hialuronowego.

Toggle Content goes here

193 Ocena ryzyka perforacji zatoki szczękowej podczas augmentacji z dostępu od ściany bocznej zatoki (lateral wall technique)
Tiziano Testori, Shan-Huey Yu, Lorenzo Tavelli, Hom-Lay Wang

Augmentacja zatoki szczękowej jest zabiegiem powszechnie wykonywanym u pacjentów, u których konieczne jest wprowadzenie implantów w odcinku bocznym szczęki, przy utracie pionowej wysokości wyrostka zębodołowego i pneumatyzacji zatoki. Wcześniejsze badania zidentyfikowały niektóre czynniki związane z perforacją błony śluzowej zatoki podczas zabiegów podnoszenia zatoki z dostępu od ściany bocznej. Chociaż perforacja błony śluzowej zatoki nie prowadzi bezpośrednio do niepowodzenia późniejszej implantacji, to jednak wykazano, że ma związek z powikłaniami pozabiegowymi. W celu uzyskania bardziej przewidywalnych rezultatów i ograniczenia możliwych powikłań podczas zabiegu podnoszenia zatoki, zwłaszcza z dostępu bocznego, dokonano przeglądu artykułów opublikowanych w zweryfikowanym piśmiennictwie peer-review, w celu uzasadnienia propozycji nowego systemu oceny ryzyka, jeszcze przed zabiegiem podnoszenia zatoki. W artykule zaprezentowano czynniki anatomiczne oraz specyficzne dla danego pacjenta, które mogą mieć wpływ na ryzyko perforacji, a także przedstawiono sposób oceny ryzyka umożliwiające lekarzom analizę tych czynników przed zabiegiem i podjęcie stosownych metod postępowania.

201 Dziesiąte urodziny techniki socket shield: protokół krok po kroku w przypadku częściowej ekstrakcji 
Howard Gluckman, Jonathan Du Toit, Maurice Salama, Katalin Nagy, Michel Dard

10 lat temu Marc Hürzeler et al. zaprezentowali technikę socket shield. Od tego czasu ta częściowa ekstrakcja, polegająca na wykorzystaniu korzenia zęba pacjenta w celu zachowania tkanek przyzębia i okołowszczepowych, ulegała wielu modyfikacjom. W artykule omówiono specyfikacje, etapy postępowania, instrumenty i metody będące wynikiem wielu doświadczeń podczas udoskonalania techniki socket shield do kształtu, który znamy dzisiaj. W stomatologii estetycznej rekonstrukcja zęba wymaga zastosowania niezawodnego i odtwarzalnego protokołu. Ponadto ustandaryzowany protokół postępowania pomaga podczas publikacji spójnych pod względem proceduralnym danych dotyczących tej techniki. Poniżej opisano krok po kroku odtwarzalny protokół dla techniki socket shield podczas implantacji natychmiastowej i osadzenia natychmiastowego uzupełnienia tymczasowego w ramach rekonstrukcji zębów jednokorzeniowych.

213 Postępowanie w przypadku powikłań związanych z techniką socket shield po 6 latach funkcjonowania 
Otto Zuhr, Philip Staehler, Markus Hürzeler

Utrzymanie tkanek miękkich i twardych wokół implantów w zębodołach poekstrakcyjnych jest jednym z największych wyzwań w stomatologii. Konsekwencją ekstrakcji zęba jest utrata kości i tkanek miękkich, która jest nieunikniona z powodu częściowej resorpcji blaszki policzkowej. Ostatnio opisana technika socket shield (technika tarczy zębodołowej) rozwiązuje ten problem utrzymując blaszkę policzkową zęba w zębodole poekstrakcyjnym w celu zachowania kości na powierzchni policzkowej. Jak w przypadku każdej nowej techniki, mogą wystąpić pewne powikłania, typu zakażenie policzkowej części zęba. W artykule przedstawiono przypadek kliniczny, w którym wystąpiły powikłania związane z techniką socket shield i wynikające z tego postępowanie chirurgiczne. 

221 Rekonstrukcja brodawek przy implancie w przypadku niepowodzenia estetycznego implantacji 
Martina Stefanini, Matteo Marzadori, Lorenzo Tavelli, Pietro Bellone, Giovanni Zucchelli

Przedstawiony opis przypadku ma na celu zaprezentowanie zarządzania tkankami miękkimi w celu odbudowy ubytku tkanek miękkich na powierzchni policzkowej (buccal soft tissue dehiscence, BSTD) połączonej z utratą brodawki przy implancie i przyczepu łącznotkankowego w sąsiednim zębie. Pierwszym etapem zaproponowanego podejścia jest usunięcie korony i łącznika w celu uwolnienia tkanek miękkich na powierzchniach stycznych i wypełnienia przestrzeni poprzednio zajmowanej przez koronę. Po 3 miesiącach, podczas których pacjent użytkował tymczasowe uzupełnienie protetyczne (most Maryland), miejsce implantacji potraktowano jako bezzębny obszar pod względem augmentacji tkanek miękkich: najistotniejszą modyfikacją z zachowaniem tkanki łącznej w odniesieniu do oryginalnej techniki platformy łącznotkankowej (connective tissue platform technique) było użycie szerokiej mezjalnej i dystalnej brodawki implantu, uprzednio pozbawionej nabłonka na powierzchni zgryzowej, jako „częściowej” platformy łącznotkankowej w celu zszycia przyczepu łącznotkankowego i pokrycia implantu. Na wizycie kontrolnej po 4 miesiącach zauważono nieznaczny ubytek tkanek miękkich, zarówno w wymiarze wierzchołkowo-koronowym, jak i językowo-policzkowym. Z tego powodu wykonano drugi zabieg chirurgiczny w celu uzyskania dalszej augmentacji tkanek miękkich. Wykonano cięcie bezpłatowe, aby odsłonić implant; po kondycjonowaniu augmentowanych tkanek miękkich wokół implantu z nową koroną tymczasową wykonano docelowe uzupełnienie protetyczne. Uzyskano całkowite pokrycie BSTD, a obie brodawki wypełniły przestrzenie na powierzchniach stycznych. Rezultaty zostały utrzymane przez cały 5-letni okres kontroli.

233 Interdyscyplinarne leczenie zębiaka złożonego 
Puria Parvini, Frank Schwarz, Robert Sader, Oksana Petruchin, Alexander Uhse, Daniel Simon,
Manuel Niederhagen, Karina Obreja

Zgodnie z klasyfikacją WHO z 2017 roku zębiaki złożone są zaliczane do guzów kostnych pochodzenia zębowego i szczękowo-twarzowych. Guzy pochodzenia zębowego pojawiają się rzadko i rozpoznawane są zwykle w połączeniu z zaburzeniami wyrzynania zębów. W artykule opisano udane interdyscyplinarne leczenie przeprowadzone przez chirurga szczękowo-twarzowego i ortodontę.