Numer 1/2021

Czynnościowe i strukturalne aspekty leczenia furkacji: nowa koncepcja
Stefan Neumeyer, Sabine Hopmann, Stefanie Neumeyer-Wühr, Benjamin Hundeshagen, Ralf Smeets,
Martin Gosau, Simon Burg

Efekt leczenia ubytków furkacyjnych jest często niezadowalający. Przyczyną takiej sytuacji są z jednej strony kwestie morfologiczne i patologiczne, z drugiej natomiast rozległe zmiany kształtu w wyniku zabiegów resekcyjnych w zębach wielokorzeniowych. Dlatego w celu poprawy prognozy proponuje się wdrożenie strategii augmentacyjnych. Im trudniejszy przypadek, tym mniejszy odsetek sukcesu. Jeżeli chore korzenie po hemi- lub trisekcji nie zostaną usunięte, lecz poddane ekstruzji, następuje dokoronowe przemieszczenie procesu chorobowego i znaczne polepszenie możliwości higienicznych. Jednocześnie kieszenie przyzębne stają się bardziej płaskie dzięki apozycji kości w wymiarze pionowym i poziomym. Wyniki te są przewidywalne i stabilne długoczasowo. Obciążenie pacjenta jest niewielkie.

Uwagi kliniczne na temat znaczenia nieprawidłowej pozycji zębów i wymiarów brodawek w przewidywaniu pokrycia korzenia
Giovanni Zucchelli, Lorenzo Tavelli, Shayan Barootchi, Martina Stefanini, Hom-Lay Wang, Pierpaolo Cortellini

W artykule przedstawiono kilka czynników stanowiących ograniczenie przy zabiegach całkowitego pokrycia odsłoniętych powierzchni korzeni. Chociaż nieprawidłowa pozycja zębów i wymiary brodawek mogą wpływać na pokrycie korzeni, to w piśmiennictwie nie poświęcono im wystarczającej uwagi. Dlatego celem artykułu jest omówienie wpływu nieprawidłowej pozycji zębów i wymiarów brodawek na wyniki pokrycia korzenia. Artykuł łączy dowody przedstawione w piśmiennictwie z doświadczeniami autorów. W piśmiennictwie dostępne są jedynie ograniczone informacje dotyczące wpływu nieprawidłowej pozycji zębów na pokrycie korzenia. Znaczne przesunięcia dopoliczkowe i ekstruzja i/lub rotacja mogą ograniczać stopień pokrycia korzenia, a w takich przypadkach połączenie szkliwno-cementowe nie powinno być dłużej uważane za wyznacznik pokrycia korzenia. Związek pomiędzy wymiarami brodawek a pokryciem korzenia był badany w różnych warunkach klinicznych i przy zastosowaniu różnych metod pokrycia korzeni, co skutkowało sprzecznymi wynikami. Doświadczenie kliniczne autorów sugeruje, że szersze brodawki są korzystniejsze przy dokoronowym przesunięciu płata oraz preparacji płata tunelowego i stabilizacji przeszczepu łącznotkankowego. Chociaż dowody naukowe i doświadczenie kliniczne autorów sugerują, że wymiary brodawek mogą odgrywać kluczową rolę w postępowaniu chirurgicznym na tkankach miękkich i w zakresie ilości dostępnego korzenia do pokrycia, konieczne są dalsze badania do oceny, w jakim stopniu wymiary brodawek mają wpływ na wyniki leczenia.

Połączenie chirurgii śluzówkowo-dziąsłowej i leczenia protetycznego w przypadku niepowodzenia implantacji w strefie estetycznej: rozważania kliniczne oraz analiza cyfrowa
Eugenio Longo, Vincenzo Giovane, Nicola de Angelis

Techniki augmentacji tkanek miękkich stały się kluczem do poprawy objętości oraz jakości tkanek miękkich w chirurgii periodontologicznej i implantologicznej. Znajomość zasad projektowania płatów oraz umiejętność postępowania z nimi są kluczowym czynnikiem powodzenia leczenia, zwłaszcza w strefie estetycznej. Niepowodzenie implantacji w strefie estetycznej stanowi jedno z największych wyzwań współczesnej stomatologii, które często musi być rozwiązane przez leczenie interdyscyplinarne. Tutaj istotnymi czynnikami są: kwalifikacja pacjentów oraz zarządzanie tkankami miękkimi. Ubytki wyrostka zębodołowego są często leczone technikami regeneracji kości w celu wprowadzenia implantów. Jednakże u młodych pacjentów, gdzie leczenie implantologiczne powinno być dobierane ostrożnie, stałe uzupełnienia protetyczne w połączeniu z chirurgią śluzówkowo-dziąsłową mogą być skutecznym rozwiązaniem poprawiającym estetykę. Przedstawiony w artykule przypadek kliniczny obejmuje leczenie niepowodzenia implantacji w strefie estetycznej u młodych pacjentów, składające się z połączenia techniki platformy łącznotkankowej (connective tissue platform technique), zabiegów resekcyjnych i odbudowy protetycznej mostem Maryland.

Płytka kostna: nowa metoda leczenia umiarkowanych i ciężkich ubytków tkanek miękkich oraz kości
Roberto Rossi, Carlo Ghezzi, Martin Tomecek

Ubytki wyrostka zębodołowego występują bardzo często po ekstrakcji zęba. Najnowsze piśmiennictwo wykazało, że wzorzec przebudowy kości i tkanek miękkich może doprowadzić nawet do utraty 50% początkowej objętości tkanek. Przez lata proponowano różne chirurgiczne metody korekty ubytków wyrostka, jednak ich wyniki były często niespójne lub trudne do odwzorowania w codziennej praktyce. Od pewnego czasu chirurdzy polegają na technikach sterowanej regeneracji kości (GBR), wykorzystując membrany w celu ochrony skrzepu krwi, w połączeniu z różnymi kombinacjami przeszczepu kości autogennej lub kości z innego źródła. Pomimo że opracowano wytyczne dotyczące zaopatrzenia poziomych ubytków, ubytki trójwymiarowe i pionowe wciąż stanowią wyzwanie. Około 10 lat temu na rynku pojawił się nowy biomateriał – membrana wykonana z kolagenowanej kości wieprzowej, nazywana płytką kostną, która okazała się niezawodna i łatwa w obróbce przy zaopatrywaniu zarówno ubytków pionowych, jak i poziomych. Celem artykułu jest przegląd obecnego piśmiennictwa na ten temat i omówienie materiału w trzech formach poprzez prezentację przypadków trzech pacjentów o różnym stopniu złożoności leczenia, z których każdy ma inne wskazania oraz charakterystykę.

Zaopatrzenie atroficznej szczęki w cztery lub trzy ultrakrótkie implanty, lub w jeden ultrakrótki implant
Rolf Ewers

Kontynuując serię dotyczącą leczenia pacjentów ze znaczną atrofią szczęki klasy V i VI, których zaopatrzono w cztery ultrakrótkie implanty Morse-Taper (4 x 5 mm), obecnie przygotowano serię dotyczącą pacjentów z jeszcze większą atrofią szczęki. Innowacją w przypadku tej grupy pacjentów jest wykorzystanie zasady podparcia trzypunktowego (triangle stability), polegającej na zredukowaniu liczby implantów z czterech do trzech o wymiarach 4 x 5 mm lub 4,5 do 6 x 5 mm, pokrytych warstwą fosforanu wapnia (implant Integra-CP, Bicon, Boston, USA). Zredukowanie liczby implantów było możliwe poprzez wprowadzenie środkowego implantu przez otwór przysieczny w kanał nosowo-podniebienny. Także i ci pacjenci zostali zaopatrzeni w bezmetalowe protezy wykonane w technologii CAD/CAM z hybrydowego tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknem szklanym (TRINIA, Bicon). Osadzenie implantów nie wywołało żadnych zaburzeń czucia. Okazało się, że już trzy implanty są w stanie zapewnić odpowiednią stabilność, pozwalającą na osadzenie 12-punktowej protezy. Opierając się na opisanych, dobrych wynikach z tylko jednym implantem w bezzębnej żuchwie rozpoczęto badania obejmujące trzecią serię pacjentów. W tym przypadku pacjenci z ekstremalną atrofią wyrostka zębodołowego szczęki zostali zaopatrzeni w tylko jeden krótki implant Bicon, a następnie w uzupełnienie protetyczne w postaci protezy overdenture opartej na implancie, mocowanej za pomocą łącznika Brevis (Bicon).